My favorite things

Παραδομένοι των εμμονών βυθιζόμαστε στο λινό καλοκαίρι.

Πώς θα διαπλεύσουμε ημέρες ηδονικού καύσωνος στα νησιά;

Λοιπόν φαντάζομαι, ο τζέντλεμαν εαυτός μας, αξύριστος κι ηλιοκαμένος, μία έγνοια έχει μονάχα: χαλάρωση, επανάκτηση των αισθήσεων, μετά το αστικό βάσανο. Βγάζει από τη βαλιτσούλα του τα λινά: πουκάμισα και παντελόνια, λευκά, εκρού, χρώμα άμμου, χακί, σπαγγί, βεραμάν, κανα θαλασσί. Και μπλε παντελόνι. Ζώνη πλεχτή, ή καλύτερα μια παλιά γραβάτα μεταξωτή αντί για ζώνη. Τα σορτς είναι λευκά και χακί, τελειώνουν λίγο πάνω απ΄το γόνατο. Τώρα, επιτρέπονται τα μοκασίνια, ποτέ ρηχά βέβαια, και σχεδόν πάντα ξεκάλτσωτοι. Ωραίες και οι εσπαντρίγιες, σε μπλε ή εκρού. Καπελάκι πάνινο με γύρο ― μισώ τα τζόκεϊ… Κι ο παναμάς ο γνήσιος του Εκουαδόρ, βεβαια, τέλειος. Και κάμποσα λευκά τι-σερτ και πικέ πόλο.

Αρκετά με τον ιματισμό. Καλοκαίρι είναι, δεν φορτώνουμε τη βαλιτσούλα. Συμπληρώνουμε με τις κολώνιες. Α, εδώ, προσοχή! Η θερινή βραδιά δεν σηκώνει βαριά αρώματα, του άστεος και του χειμώνα. Εσπεριδοειδή λοιπόν, φουζέρ και βετιβέρ και άνθη σε διάφορες εκδοχές. Να, αραδιάζω πρόχειρα μερικές προσφιλείς, all time classic: Signoricci υπέροχο κλασικό μείγμα εσπεριδοειδών της Ricci, Vetiver της Guerlain επιτομη αρρενωπότητας, υπέροχα γκρέιπ-φρουτ όπως αυτό της Lothantique (δυσεύρετο) ή το ηπιότερο του Jo Malone, κι ακόμη το φρουτώδες Pamplelune Aqua Allegoria της Guerlain. Για ανθοσμία, σαν μέθη νυχτολούλουδων και ανθέων πορτοκαλιάς, θυμάμαι την Eau des Garrigues της Fragonard, και το Neroli eau de parfume της L’Occitane. Για κλασικές διακριτικές παραλλαγές στο θέμα «εσπεριδοειδή + άνθη», προσθέτω στο ρόστερ Eau de Rochas Homme, Lorenzo Villoresi Aqua di Colognia, Floris Cefiro.
Αρωματισμένοι, αλίπληκτοι, δροσεροί, καταφθάνουμε στις βεράντες για τα φεγγαρίσια lounge. Τη γλυκιά ώρα, την αβάσταχτη, του πυρωμένου σούρουπου που αρχίζει να το σπάει η θαλάσσια αύρα, τι ποτό;

Δύο δρόμοι: τα αφρώδη κρασιά, ο ένας· τα λονγκ ντρινκ ο άλλος. Ιταλικά προσέκο, ισπανικές Κάβες, γαλλικές σαμπάνιες και κρεμάν, και ανυπέρβλητο Αμύνταιο ροζέ: οι επιλογές στα αφρώδη είναι ατέλειωτες. Αλλά μιας και είναι απεριτίφ, υπάρχει περιθώριο για τα λιγότερο ξηρά και τα ροζέ, για τα φρουτώδη.

Λονγκ ντρινκ, τώρα. Αυτα γενικώς είναι εφευρέσεις των αποικιοκρατών και των ξενοδοχείων του Νέου Κόσμου, αλλά να που εγκλιματίζονται και στο μεσογειακό καλοκαίρι ένια εξ αυτών. Ενα Harvey Wallbanger, ας πούμε, δροσίζει και ευφραίνει· απλό: βότκα, χυμός πορτοκαλιού και μισή μεζουρίτσα Galiano ― ηκατάλληλη ισαγωγή για τις κατεψυγμένες βότκες που θα ακολουθήσουν καθώς νυχτώνει. Ενα άλλο λονγκ ντρινκ, αποικιακό αυτό, είναι το κλασικό τζιν τόνικ· το μυστικό του: καλό τζιν φυσικά, φρεσκοανοιγμένο τόνικ, άφθονος, αφθονότατος πάγος, φέτα λεμόνι, και μια-δυο σταγόνες ανγκοστούρα. Θα έμενα σ’ αυτά. Ισως και σε ένα πολύ ξηρό μαρτίνι ντράι κοκτέιλ, υπέρξηρο μπουνιουελόνι, κατά τον τρόπο του Λουίς Μπουνιουέλ.

Μουσική. Φέτος big bands. Συναρπαστικές, προγκρέσιβ μπαντες, που μελώνουν αλλά και δαιμονίζουν, που ξεχαρβαλώνουν το σουίνγκ. Ξεκινάμε, ας πούμε, με τα στάνταρ, από σπουδαίους κρούνερ: I ‘m in the mood for love, For Sentimental Reasons, Nature Boy, My Baby Just Cares For Me, τέτοια. Και συνεχίζουμε με κλιμακούμενη φρενίτιδα και αποδόμηση, κλιμακούμενη ταιριαστά με τις βότκες και τις σαμπανιες. Εξ άπαντος την βαγκνεροδαιμονική ορχήστρα πνευστών του Σταν Κέντον: Artistry Jumps, Peanut Vendor, Carnival, για αρχή! Και Machito: Frenzy και Wild Jungle. Και Dizzy Gillespie: Cubana Be. Και Kenny Dorham και Tommy Dorsey και Duke Ellington και Miles Davis κι όπου το βγάλει, μέχρι My Favorite things με Coltrane.

Εις υγείαν!

Advertisement