Αντρα μου, το μαντίλι σου…

Ο φουστανελάς καμαρώνει με τα κεντητά ζωνάρια του, τα πλουμιστά γιλέκα, τα φαρδομάνικα, το φέσι με τη φούντα, το τσαρούχι με τη φούντα… Παντού στολίδια. Είναι ως εκ τούτου λιγότερο αρρενωπός; Θου Κύριε…

Ακόμη κι ο μάγκας, ο κουτσαβάκης, καμαρώνει το ζωνάρι του, την τραγιάσκα ή το καβουράκι, το λουλούδι στο αυτί.

Ποια στολίδια απομένουν σήμερα στην αστική φορεσιά του άνδρα; Ελάχιστα. Συχνά, κανένα. Τι ανία! Γιατί; Ο πουριτανισμός, η ατολμία, το ετοιματζίδικο, ο φόβος για το sissy look, η επέλαση της δουλικής ομοιομορφίας, η υποδούλωση στην δήθεν πρακτικότητα, οδήγησαν τον αστό άνδρα να ντύνεται αξιοθρήνητα, άχρωμα, ισοπεδωμένα.

Κι όμως, το κλασικό ανδρικό ντύσιμο χωράει τα στολίδια του. Ακόμη κι αν στα κοστούμια και τα σακάκια μείνουμε σε συντηρητικά χρώματα και σχέδια, λ.χ. γκρι μονόχρωμο, μπλε μονόχρωμο, καφέ μονόχρωμο, πάλι μάς μένουν περιθώρια για παιχνίδια. Παίζουμε με τα υπόλοιπα μέρη της στολής. Προφανώς, με το πουκάμισο και τη γραβάτα, αλλά και με τις κάλτσες, και βέβαια με το μαντιλάκι στη άνω τσέπη του σακακιού. Ωπ, νάτη η λεπτομέρεια: το μαντιλάκι, το pochette, ένα τόσο δα τεμάχιο μεταξωτού, λινού ή βαμβακερού, μια λεπτομέρεια που μπορεί να δώσει χαρακτήρα, να δέσει το στυλ.

Gianni Agnelli

Κοστούμι από  γκρίζα φανέλα σταυρωτό, θαλασσί ήσυχο πουκάμισο, μπλε γραβάτα. Cool. Πλησιάζει την τυπικά βορειοϊταλική sprezzatura ενός Τζάνι Ανιέλι, με το ρολόι φορεμένο πάνω από τη μανσέτα του πουκάμισου. Προσθέτουμε δυο-τρεις πινελιές δανδισμού, από τη Βρετανία και τον ιταλικό Νότο: παπούτσια σουέτ καστανόχρωμα με κάλτσα χρώματος κρεμ ή «σοκολάτα γάλακτος», και μαντιλάκι. Τι μαντιλάκι; Καταρχάς διαλέγουμε την υφή: πάνω στη ζεστή, χνουδάτη φανέλα κοντράρουμε φίνο, λείο μετάξι. Χρώμα; Μια ασφαλής μα λίγο προβλέψιμη λύση, άρα ίσως ανιαρή, είναι το χρώμα που ταιριάζει προφανώς με τη γραβάτα ή του πουκάμισο. Εδώ, μπλε, θαλασσί… Ναι, πιθανόν, σε κάποιον ενδιάμεσο τόνο, και με κάποιο pattern, λαχούρι, πικέ, πουά, καρουδάκι, ριγέ. ΟΚ. Αλλά ελάχιστα συναρπαστικό. Ας πάμε παραπέρα, ας κοιτάξουμε στις κόντρα χρωματικές θερμοκρασίες. Ψυχρά όλα, γκρι, μπλε, θαλασσί; Μαντιλάκι θερμό! Να, ένα ζωηρό καμηλό-καφέ (ματσάρει με τα σουέτ παπούτσια), με καρρώ ή σχεδιάκι λεπτό, ή «σοκολάτα γάλακτος» (να, ματσάρει με τις κάλτσες!) με μια σταξιά βυσσινί στο σώμα ή στο στρίφωμα. Voilà!

Προσοχή, αδελφοί! Αμήν λέγω υμίν: Δεν υπάρχουν κανόνες γραμμένοι στις πλάκες του Μωυσέως. Υπέρτατος κριτής, εσύ, η ματιά σου στον καθρέφτη, το προσωπικό γούστο, η παραγόμενη αίσθηση αυτοπεποίθησης. Το ντύσιμο τελείται για να αισθανθούμε καλά μες στο πετσί μας, όχι για να υποταχτούμε σε πρετ α πορτέ τυραννίες. Σε φτιάχνει το κίτρινο μαντιλάκι; Κίτρινο!  Παπαγαλί; Παπαγαλί. Μια προϋπόθεση: Να το φοράς, να μη σε φοράει…

Υστερόγραφα.

Ενα. Εχουμε κατά νου το σμίξιμο των υλικών και της υφής. Το τουίντ και η φανέλα ζητάνε το μεταξωτό ποσέτ· το φίνο worsted κοστούμι μπορεί να απορροφήσει ένα κολλαριστό βαμβακερό ή και λινό.

Δύο. Κορυφαία, μόνο βαμβακερά και λινά: τα συναρπαστικά (και ακριβά) παριζιάνικα Simonnot Godard, από πριν τη Γαλλική Επανάσταση… Μαζί με τα κλασικά μεταξωτά Arnys Παρισίων και Turnbull & Asser Λονδίνου, μπορείτε να τα βρείτε στο Bespoke Athens.

Τρία. Αναζητήστε μοναδικά κομμάτια μετάξι, σταμπωτά ή σκέτα, κρούντα ή σατέν, ό,τι αρέσει. Κόψτε ένα κομμάτι περίπου 33εκ. Χ 33 εκ. Παρακαλέστε τη σύζυγο, τη μαμά, την πεθερά, τη γιαγιά, να σας το στριφώσουν στο χέρι, με λεπτή βελονιά. Μόνο με χειροποίητο στρίφωμα, αυστηρά. Να έχει την υπέροχη μικροατέλεια του χεριού. Μόλις αποκτήσατε ένα μοναδικό μαντιλάκι.

Τέσσερα. Ασφαλώς ―ή προπάντων― και χωρίς γραβάτα, με τουίντ σακάκι ή μπλέιζερ.

Πέντε. Πώς το διπλώνω, το βάζω στην τσέπη κ.λπ. Γκουγκλίσατε. Μελετήστε. Κατόπιν ξεχάστε, και αυτοσχεδιάστε.

Εικονογράφηση: Μανώλης Ζαχαριουδάκης

Advertisement