Kαθώς ο καιρός ψυχραίνει και ο ήλιος κρύβεται νωρίς, αδημονώ. Αδημονώ να κρυώσει κι άλλο ο καιρός, να γκριζάρει ο ουρανός, για να βγάλω από την ντουλάπα το γκρι φανελένιο κοστούμι.
Λατρεύω τη φανέλα. Λατρεύω την αίσθηση του μαλακού μάλλινου, το διακριτικό πέλος της, το αφράτο και ελαφρότατα “τσιμπητικό” άγγιγμά της στο δέρμα, το απαλό και βαρύ πέσιμο των πτυχών, το λεπτό της τσαλάκωμα, τη θέρμη και την οικειότητα που μεταδίδει στο σώμα.
Είναι η εμβληματική ανδρική φορεσιά (μαζί ίσως με το κρεμ λινό κοστούμι για το καλοκαίρι, περίπου αυτό που φορούσε ο Υποπρόξενος στο “Κάτω από το ηφαίστειο” του Μ. Λόουρι, κινηματογραφημένο από τον Τζον Χιούστον). Προσοχή, δεν εννοώ ότι το Γκρι Φανελένιο Κοστούμι είναι το ίδιο ακριβώς, κυρίως ιδεολογικά και ψυχολογικά, με αυτό το γκρι που φοράει ο Γκρέγκορι Πεκ στην ταινία «The man with the grey flannel suit». Αυτό, της ταινίας του 1956, είναι το συμβολικά θλιβερό κοστούμι της απέραντης τάξης των χαρτογιακάδων, των υπαλλήλων γραφείου, του κόσμου που αναδυόταν ορμητικός μετά τον Β’ Παγκ. Πόλεμο. Αυτό ήταν το αρχετυπικό business suit.
Το δικό μας γκρι φανελένιο κοστούμι δεν ειναι τόσο θλιβερό, ούτε μόνον business suit. Είναι βεβαίως κοστούμι μπαλαντέρ, είναι αυτό που πρέπει όλοι οι άνδρες να έχουν στην ντουλάπα τους, αλλά είναι κι ένα κοστούμι δανδή. Δανδή; Ναι. Είναι τόσο διακριτικό, τόσο “αόρατο”, που μπορεί να μεταμορφωθεί σε οτιδήποτε, με την προσθήκη των κατάλληλων αξεσουάρ.
Λόγου χάριν, η απλούστερη και πιο σίγουρη σύνθεση: Γαλάζιο σιελ πουκάμισο και σκούρα μπλε γραβάτα. Τίποτε άλλο ― διακριτική εμφάνιση πάνθηρα του άστεως. Ή: ροζ φιλ-α-φιλ πουκάμισο (δεκτόν και όξφορντ) με σκούρα βυσσινί ή μαύρη γραβάτα. Προσοχή στην υφή της γραβάτας: η χνουδάτη φανέλα απαιτεί πλεχτή ή μπροκάρ γραβατα, βαριά· οπωσδήποτε όχι σατέν ή εμπριμέ. Προσθέστε ένα ατίθασο μαντιλάκι στο σακάκι (φίνο μετάξι να ξεπροβάλλει από την φανέλα, εδώ ζητείται η κόντρα στις υφές). Περιττόν ειπείν, η φανέλα απαιτεί απεγνωσμένα καστόρινα παπούτσια, βαθυκάστανα. Voilà!
Ποια φανέλα ακριβώς
ΧΡΩΜΑ. Είπαμε γκρίζα. Εννούμε, σκούρα, προς το ανθρακί ή το μμολυβί, αλλά έναν τόνο πιο ανοιχτή. Οχι σχεδον μαύρη. Και όχι σχεδόν σταχτιά, ξέξασπρη. Καλοδεχτη βεβαίως και με ρίγα, αχνή πάντα, σαν κιμωλία: chalk stripe. Δεκτή και με λεπτό καρρώ, και η Πρενς ντε Γκαλ, σε γκρι πάντα. Δεκτή και σε καφέ, θερμό πάντα, και σε μπλε, σκούρο.
ΠΟΙΟΤΗΤΑ. Α, εφευρέτες είναι οι Εγγλέζοι… O Fox, ας πούμε, και οι Smith, Harrison, Lesser, J.J. Minnis είναι βρετανικοί οίκοι που προσφέρουν θαυμάσιες φανέλες· ό,τι και να διαλέξεις απ’ αυτους, πέφτεις μέσα. Επίσης οι Iταλοί φτιάχνουν φανέλες αξιοσημειωτα φίνες και ελαφριές, κατάλληλες για το μεσογειακό μας κλιμα· θα κοιτούσα του Barberis Canonico και του Zegna.
ΥΣΤΑΤΟΝ: Η φανέλα ροντάρει με τον χρόνο. Αποκτά πατίνα. Τρίβεται στους αγκώνες, στα γόνατα κ.λπ. Δεν πειράζει, αυτή είναι η ομορφιά της. Επίσης, αν δεν προσέξετε τον Χρυσό Κανόνα (=εναλλαγή κοστουμιών, rotation!), μπορεί να ξεχειλώσει, να κάνει “γόνατα” π.χ. το παντελόνι. Αφήνετέ την να ξεκουράζεται.
Sartorial 
9 απαντησεις στο “Φανέλας εγκώμιον (Τhe grey flannel suit)”
α συγγνώμη, εγώ δεν ξαναμπαίνω εδώ μέσα αδιάβαστος…
Α, να μπαίνετε, Messr Μοίρης, να μπαινετε!
Και ημείς συζητούντες εμάθαμεν…
Τι νομίζετε;
[Στη διαδρομή, θα σας χαριστεί Sartorial Epiphany]
Πρώτη φορά τιςπρομηθεύτηκα από τον Borrelli στο κατάστημα του San Francisco. Πιο εύκολος ο Sam Hober, αν δεν σας ενοχλεί να αγοράζετε χωρίς το πλεονέκτημα της αφής. Η ποιότητα είναι πολύ καλή.
To San Francisco μου πέφτει μακριά, φευ…
Τον Sam Hober τον γνωρίζω, αλλα δεν εχω ψωνίσει.
Χαίρομαι που γνωματεύετε θετικά για την ποιότητα των irish poplin γραβατών του. Θα παραγγείλω κάτι.
(Μήπως έχετε εμπειρία και των γραβατών του από ταϋλανδέζικο μεταξι;)
Σε Λονδίνο ή Ρωμη, Μιλάνο, γνωρίζετε κανένα μαγαζί με irish poplin?
Στο Λονδίνο με εντυπωσιάζει που δεν έχω βρει κάτι. Θυμάμαι πως στο Δουβλίνο ήταν παντού, όμως τότε δεν μου είχαν προξενήσει το ενδιαφέρον. Είμαι σίγουρος πως κάπου θα υπάρχει προμηθευτής και στο Λονδίνο και σκοπεύω να τον ανακαλύψω στο επόμενο ταξίδι μου και να ενημερώσω.
Η οικογένεια Hober προσφέρει καταπληκτικό service καθώς οι γραβάτες τους γίνονται κατά παραγγελία (πλάτος, μήκος, μορφή κόμπου που προτιμά κανείς κλπ.) και τα υλικά τους είναι άριστης ποιότητας. That said δεν έχω δοκιμάσει το ταϋλανδέζικο μετάξι τους, αλλά μετέφεραν το εργαστήρι τους εκεί και λόγω των υλικών, οπότε πρέπει να είναι καλό. Φυσικά οι παραγγελίες θέλουν 1-2 μήνες για να έρθουν, αλλά η αναμονή για κάτι καλό ποτέ δεν με ενόχλησε.
Phrixus:
Εχετε λετπό γούστο!
Είχα ξεχάσει τις γραβάτες από ιρλανδέζικη ποπλίνα. Αληθεια, από πού τις προμηθεύεστε; Ενδιαφέρομαι ζωηρά! (και μέιλ δεχόμεθα εις: About…)
Σε ό,τι αφορα τις φανέλες: Εχω μια Loro Piana, με μπόλικο κασμίρ, είναι εξοχη (Oxford grey). Kαι μια εγγλέζικη καφέ, με ολίγο κασμίρ, κι αυτή πολύ καλή, αν και λεπτότερη. Kai μια ιταλική του marzoto, πιο τραχιά, σε ετοιμο κοστούμι.
Συμφωνώ ότι οι φανέλες είναι ευαίσθητες στη χρήση, αλλά είπαμε: όσο «σπάνε», τόσο ομορφαίνουν…
Φλερτάρω κι εγώ με μια pinstripe navy. Προηγείται όμως για ράψιμο ένα κασμιροφάνελο s120 Prince of Wales του Μinnis.
Η γκρίζα φανέλα (απλή, ριγωτή ή glen check) είναι το πιο αγαπημένο μου ύφασμα. Γραβάτες σκούρες μπλε ή βυσινή από πλεκτό μετάξι ή ακόμα καλύτερα ιρλανδέζικη ποπλίνα. Συμφωνώ και με την πρόταση για τα παπούτσια. Τα καστόρινα είναι η καλύτερη επιλογή με τα βαριά full brogues στη δεύτερη θέση. Πάντοτε φτιάχνω δύο παντελόνια, αλλά ό,τι κι αν κάνεις, η πολύ συχνή χρήση τη σκοτώνει.
JJ Minis και Fox μου αρέσουν περισσότερο, αλλά ο Harrison είναι πιο εύκολα διαθέσιμος τοπικά. Οι κασμιροφανέλες του Zegna είναι υπέροχες, αλλά σε εντελώς διαφορετικά επίπεδα τιμής από τους εγγλέζους.
Ομολογώ πως τελευταία κάνω απιστίες με navy και καφέ chalk stripe φανέλες.
Monsieur Μοιρης:
Η Πλεχτή είναι ΚΑΙ μεταξωτή.
Δεν αποκλείω άλλωστε μια μεταξωτή μπροκάρ.
Ή και μια φίνα κασμιρένια.
Δεν αποκλείω τίποτε.
Και τα Οξφορντ ασφαλώς, ακόμη και full brogues δίσολα.
Αλλά, πώς να το κάμομεν, τα καστόρινα τα τραβάει η φανέλα… (κι ειναι κ το κόλλημά μας…)
Καλό χειμώνα να ΄χουμε!
πλεχτή γραβάτα ? ούτε μια καλή μεταξωτή ?
και καστόρια πάλι ? ένα ωραία παλιωμένο ζευγάρι Oxfords αποκλείεται ?
ούτε δέκα επιδόματα αλληλεγγύης θα μας φτάσουν