Το τρομερό ελληνικό καλοκαίρι υπαγορεύει τον δικό του ενδυματολογικό κώδικα. Για δύο περίπου μήνες απαγορεύει σχεδόν το σακάκι και επιβάλλει πουκάμισο-παντελόνι, ελαφρά υλικά, ανοιχτά χρώματα. Σε θερμοκρασίες άνω των 35-36 Κελσίου μάλιστα, ραγίζει ακόμη και αυτός ο χαλαρός κώδικας, και ο καθείς κοιτάει να σώσει το τομάρι του: επιστρατεύονται τροπικά φανελάκια, πέδιλα και σορτς. Παραζαλισμένοι αστοί σέρνονται από σκιά σε σκιά, και από καφενείο σε καφενείο, ρουφώντας υγρά και ανεμίζοντας αυτοσχέδιες βεντάλιες. Μαρτύριο.
Ε, προτού φτάσουμε σε αυτό το αντιαισθητικό στριπ-τιζ μες στο αστικό περιβάλλον, ας εξετάσουμε τις δυνατότητες ευπρεπούς και πρακτικού ντυσίματος. Είπαμε, πουκάμισο-παντελόνι. Χωρίς το σακάκι ο τζέντλεμαν είναι ήδη τρωτός, αλλά το πολυφίλητο πουκάμισο παραμένει εκεί, βασική πανοπλία. Με μακρύ μανίκι, καλοσιδερωμένο και στο σωστό χρωματικό συνδυασμό με το παντελόνι, προσφέρει την απαραίτητη κομψότητα και άνεση.
Τι πουκάμισο; Αρκετά. Καταρχάς, το κλασικό. Με μυτάτο ή ρεξ γιακά, με τσέπη στα σπορ. Με button down γιακά, σπορ. Ριχτό, με δύο μικρά σκισιματάκια στο πλάι. Επίσης: σαφάρι σακακοπουκάμισο, με δύο τσέπες κάτω και μία πάνω, με γαζωμένη ζωνούλα πίσω ― ραμμένο σωστά, από δροσερό λινό ή λινοβαμβακερό, αυτό το σαφάρι μπορεί να είναι κομψό και πρακτικό μαζί.
Μανίκι. Μακρύ. Κατ’ εξαίρεσιν, το ριχτό και το σαφάρι μπορούν να είναι και κοντομάνικα. Ανω των 35 υπό σκιάν, κοντό μανίκι κι αλλού.
Υφασμα. Το λινό φτιάχνει τυπικό θερικό πουκάμισο, βεβαίως τσαλακωμένο από τα πρώτα λεπτά. Το βαρύ λινό τσαλακώνει λιγότερο, το ελαφρό είναι πιο δροσερό. Η ελαφριά ποπλίνα είναι ίσως η πιο ουσιαστικά δροσερή και ταυτόχρονα στυλάτη· κρατάει τη φόρμα της, δεν τσαλακώνει τόσο εύκολα. Οι ελβετικές ποπλίνες Alumo και ορισμένες ιταλικές είναι ονειρεμένες.
Εξαιρετικές εναλλακτικές: το βουάλ και το πικέ. Το βουάλ είναι ίσως το πιο φίνο βαμβακερό που μπορεί να ραφτεί, μια γάζα, ένα χάδι. Εξαιρετικά δροσερό. Προσοχή όμως, είναι διαφανές, φεγγίζει: οι αρκούδοι ίσως έχουν πρόβλημα… Το πικέ, ιδίως κάποιο αραιοϋφασμένο, είναι πολύ δροσερό και ανάλαφρο· συνήθως βρίσκεται σε λευκό και αρμόζει να ραφτεί ριχτό, ίσως και με γιακά Μπάιρον.
Χρώματα. Υποθέτουμε βάσιμα ότι τα καλοκαιρινά παντελόνια είναι χακί-κρεμ-άμμος, μπλε, καφέ, ανοιχτό γκρι. Αρα το χρώμα του πουκαμίσου κοντράρει: κινείται κυριότατα σε τόνους του θαλασσί-σιελ-γαλάζιου-μπλε. Ακολουθούν οι τόνοι του πράσινου και οι τόνοι του ροζ. Φυσικά, λευκό-ιβουάρ-κρεμ-άμμος-σπαγγί. Ορισμένως: στα καλοκαιρινά πουκάμισα ανθίζουν τα καρουδάκια!
Addendum 1. Ναι στο πόλο, το λακόστ βεβαίως. Αλλά με μια εμμονή: ποτέ μέσα στο παντελόνι. Η ουσία του πόλο είναι σπορ.
Addendum 2. Υφάσματα για παντελόνια. Λινό, δροσερό, τσαλακωμένο (προτιμάμε βαρύ ιρλανδέζικο). Βαμβακερό, δίμιτο, σε χακί-κρεμ-ώχρα-μουσταρδί. Kid Mohair ελαφρύ, πιο επίσημο, λάμπει ευχάριστα, σε γκρι ή καφέ. Chino, κλασικό. Ψάθα fresco, αν το βρείτε. Sheersucker, γραμμωτό σαν κοτλέ, ελαφρότατο, με συνθετικό.
Addendum 3. Aπαγορεύονται τα κοντοβράκια και τα αμάνικα εντός του άστεως.
Sartorial 