Το φλογερό ελληνικό καλοκαίρι αποδιοργανώνει τα στυλ και τα ντυσίματα, μουλιάζει τα μυαλά, αποχαλινώνει τα ορμέμφυτα του kitsch. Δεν είναι κακό, μια στις τόσες να αφηνόμαστε χαλαροί στον κατακλυσμό του kitsch, μα προσοχή, να είμαστε χαλαροί και εν επιγνώσει της παρεκτροπής, η οποία παρεκτροπή είναι προσωρινή· όχι να θεωρούμε ότι αυτή είναι η φυσική τάξη πραγμάτων.
Στις διακοπές λοιπόν, αποτινάσσουμε τις αστικές συνήθειες του χειμώνα, επιστρέφουμε στον ευγενή άγριο που έχουμε μέσα μας. Αφήνουμε τα γένια να μακρύνουν, απαλλασσόμαστε από τον καθημερινό αγώνα του ξυρίσματος και του grooming. Κουρεύουμε τα μαλλιά πολύ κοντά, βουρτσάκι, ελαχιστοποιώντας έτσι τις ανάγκες λουσίματος και χτενίσματος. Το προκύπτον θερινό λουκ είναι μαλλί και γένι περίπου ισομήκη: καταληκτικό macho λουκ Ρωμαίου λεγεωναρίου, βετεράνου εκατόνταρχου ας πούμε, all time classic.
Πρωτίστως, παρατηρούμε γύρω μας πώς ξεσαλώνουν στυλιστικά οι αδελφοί νεοέλληνες, στα παραλιακά lounge και στα νησιά. Ολα όσα παρατηρούμε, δεν τα εφαρμόζουμε. Λόγου χάριν:
Το πικέ πόλο μες στο παντελόνι. Οχι, βρε αδελφέ! Το μπλουζάκι πόλο, δεν πα΄ να ‘ναι Λακοστ και Ραλφ-τάδε, είναι σπορ μπλουζάκι, με σκισιματάκια στο πλάι μάλιστα, φοριέται πάντα ΕΞΩ, ριχτό. (Και ποτέ, μα ποτέ, το καλοκαιρινό πόλο κάτω από σακάκι, ημιεπίσημο και καλά, όπως τα φοράνε ένιοι υπουργοί… Θου Κύριε…)
Τα κοντομάνικα που τραγουδάει η Μαρινέλα φοριούνται μόνο εκτός πόλεως, ή αν το θερμόμετρο ξεπερνάει τους 35-36 βαθμούς και έχει χλιαρέψει όλο το κεντρικό νευρικό σύστημα. Εννοείται ότι τα ξεμανίκωτα δεν υπάρχουν καν, εκτός κι αν οδηγείτε Χάρλεϊ με χαϊμαλιά.
Τα φανελάκια, τι-σερτ στην καθομιλουμένη, δεν φέρουν πάνω τους φανταχτερές μάρκες και σχέδια φυλών: σκεϊτάδων, μεταλάδων, σερφάδων. Στους αδελφούς νεοελληνες αρέσουν στάμπες με συνθήματα, σλόγκαν, προτροπές, Greeks do it better, Follow me κλπ. Προσοχή!
Oλα τα παπούτσια φοριούνται ξεκάλτσωτα. Χμμ… Ποια παπούτσια; Κάποια μοκασίνια, τα boat shoes, τα πάνινα σπορ, τα πέδιλα. Και οι σαγιονάρες. Τέλος. Οχι όλα τα μοκασίνια, όλες τις ώρες. Τα δέρματα, έπειτα από παρατεταμένο γυμνό φόρεμα, καταπονούνται από τον ιδρώτα και τη σκόνη, και ευνοούν τις αποικίες μυκήτων. Και τα πάνινα. Κι έπειτα, παρατηρούμε τους αδελφούς: Πέδιλα ορειβασίας στο ακροθαλάσσι; Τουλάχιστον οι Γερμνανοί τα φοράνε με ποντικί κάλτσες…
Αναζητήστε τα λησμονημένα πια πάνινα Superga, λευκά ή εκρού. Δίνουν λύσεις: με σορτς, με λευκά βαμβακερά λινά παντελόνια, με τζην, πρωί και βράδυ.
Είπαμε τζην. Τα αδελφια μας δείχνουν μια νοσηρή προτίμηση στα χοντρά και φορτωμένα τζην, με γαζιά, καψούλια, λοξοκάβαλα, με κοιλιές και κώλους έξω, τέτοια. Συμφωνείτε;
Είπαμε σορτς. Δείτε τους αδελφούς νεοέλληνες. Και κάνετε το αντίθετο. Το σορτ, δεν ξεκρεμάει κάτω από το γόνατο. Σορτ, σημαίνει κοντό παντελόνι. Οχι βερμούδα windsurfing ― αυτήν αφήστε την για έφηβους γιους, ανίψια. Οχι πολύ κοντά κι εφαρμοστά· αυτά αφήστε τα για μεσήλικους νεάζοντες γκέι.
Καπέλο. Ενας παναμάς ορίτζιναλ του Εκουαδόρ, κι ένα πάνινο μαλακό-ριχτό τρόπικαλ με μπορ, σας συνοδεύουν για πολλά πολλά χρόνια. Oσο παλιότερο και φθαρμένο, τόσο καλυτερο. (Ω, πώς μισώ τα τζόκεϊ, με άγκυρες, με ΝΥ Giants, με Hondos Center!)
Γυαλιά. Δείτε γύρω. Δείτε καλά. Αναλογιστείτε: τα γυαλιά είναι για να βλέπουμε, όχι για να μας βλέπουν σαν παραδείσια πουλιά ή σαν Δον Πασκουάλε.
Ρολόγια. Αφήστε όλα τα βαριά στο σπίτι. Πάρτε ένα αδιάβροχο με ατσάλινο μπρασελέ ή λουρί καουτσούκ. (Θάνατος στα δίχρωμα Ρόλεξ, στα πολύχρωμα Regatta, στα κολοσσικά Panerai!)
Βραχιόλια. Λυπηθείτε τον εαυτό σας.
Τατουάζ. Ψωνίζεσθε;
—
* Ο ήχος του καλοκαιριού: Brian Eno, Here Come the Warm Jets, 1973.
Sartorial 